بررسی خودزنی در حقوق ایران
تعداد صفحات : ۲۷ | قابل ویرایش
خودزنی رفتاری است که زندانی به وسیله آن صدمات جسمانی به خود وارد می کند. از قبیل بریدن رگ های دست، پا، خراشیدن قسمت های مختلف بدن به وسیله اشیای برنده.
مقدمه
خودزنی رفتاری است که زندانی به وسیله آن صدمات جسمانی به خود وارد می کند. از قبیل بریدن رگ های دست، پا، خراشیدن قسمت های مختلف بدن به وسیله اشیای برنده.
خودزنی، نوعی بیماری رفتاری بالقوه است و این رفتار عکس العملی در مقابل محرک هاست و فرد با انجام این عمل خواهان ارتباط با دیگران است تا به نوعی مورد توجه قرار گیرد و در واقع نوعی جنبه آشکار سازی فشار درون است. چنین حالاتی در اسکیزوفرنی، افسردگی و اختلال شخصیت مشاهده می شود. این رفتار ممکن است در تمام سنین و به خصوص در سنین نوجوانی ظاهر شود. در واقع خودزنی یکی از نشانه های اختصاصی اختلال شخصیت مرزی است. در برخی افراد مبتلابه اختلال شخصیت مرزی موجب می شودکه احساس کنند «وجود دارند». برخی دیگر ممکن است به دلیل اینکه مانع جدایی از فرد محبوب یا درمانگر شوند اقدام به خودزنی می کنند. توجه داشته باشید که خودزنی با قصد و اقدام به خودکشی مکرر فرق دارد. خودزنی فقط به خاطر آسیب رساندن به خود است و مرگ آور نیست. به عنوان مثال یک نمونه از رفتارهای خود آسیب رسان کندن نام اول فرد محبوب برروی پوست بدن است. هر چند این کار دردناک و پرخاشجویانه است اما کشنده نیست ولی اقدام به خودکشی مانند خوردن بیش از اندازه یک دارو لزوما دردناک نیست اما می تواند منجر به مرگ شود.
سطوح پایین عزت نفس و درماندگی منجربه آسیب رساندن به خود (خودزنی و خودکشی) در زندان می شود. زنانی که به صورت آسیب دیده همراه با بیماری روانی یا معتاد به مواد مخدربه زندان وارد شده اند، خود را در محیطی می یابند که به نظر می رسد تقریبا برای تشدید افسردگی آنان با آن محیط دلگیر وغم انگیز، گرفتن حق انتخاب شخصی شان و اجبار برای سازگاری با محیط زندان طراحی شده است. برخلاف اینکه زنان فقط ۶درصد کل جمعیت کیفری را تشکیل می دهند، ۲۵درصد از خودزنی ها در سال ۲۰۰۴ در زندان های انگلستان را به خود اختصاص داده اند. مصاحبه با زنانی که از حوادث شدید خودزنی جان سالم به در برده اند نشان می دهد که آنان نیاز شدید به کمک یک فرد متخصص در روابط با بهداشت روانی و آسیب دیدگی ناشی از حوادث ناراحت کننده زندگی دارند (بوریل، ۲۰۰۵)
منابع و مآخذ
۱ – حسینعلى منتظرى، دراسات فى ولایه الفقیه، ج۳، ص۳۸۷.
۲ – سید محمدکاظم طباطبایى، العروه الوثقى، ج۱، (باب مطهرات، الثامن، مسأله ۲). با موافقت عدهاى از اعلام مثل حضرات آیات: بروجردى، نائینى، حائرى و اصفهانى.
۳ – سید ابوالقاسم خوئى، التنقیح فى شرح العروه الوثقى، ج۲، ص۶۹ و ج۳، ص۲۳۴.
۴ – محمدتقى مجلسى، کلیات جرائم حقوقی، ج۶، ص۳۸۲.
۵ – محمدحسن النجفى، جرائم فقهی، ج۲۱، ص۴۷.