تعداد صفحات: ۲۷ | قابل ویرایش
فهرست
عنوان صفحه
مقدمه ……………………………
اجتماعی شدن و دور زندگی ……………
رشد اولیه کودک ……………………
رشد ارداکی …………….
کودک گریه و لبخند ………
کودک و مادر ……………
پیدایش واکنشهای اجتماعی ……………
دلبستگی و محرومیت ……….
اجتماعی شدن کودک ………..
نظریه های رشد کودک ………………..
نظریه فروید………………
نظریه جی . اچ . میر ………
نظریه پیاژه ……………..
ارتباط میان نظریه ها ………………
عوامل اجتماعی شدن …………………
دوره زندگی ……………………….
منابع و مآخذ
مقدمه
از منظر علم جامعه شناسی، دوران کودکی یک پدیده نیست؛ بلکه یک مفهوم است. در واقع پیش از آنکه وجود خارجی داشته باشد، تصویری است که در ذهن مردم جوامع مختلف شکل می بندد. دوران کودکی نه یک مفهوم ثابت که مفهومی متغییر است؛ یعنی با توجه به تجربیات مردم هر جامعه و ویژگی های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و سیاسی آن جامعه، در ذهن جمعی مردم شکل گرفته و تبلور پیدا می کند.
به همین دلیل است که سن دوران کودکی، طول زمانی آن و توقعات و تصورات نسبت به آن در جوامع مختلف متفاوت است. تصوری که ما از دوران کودکی انسان داریم. با تمام جوانبش با تصوری که در دیگر جوامع نسبت به دوران کودکی وجود دارد، بسیار متفاوت است، که این تفاوت تنها مختص جوامع مختلف نمی باشد حتی با گذر زمان نیز فرق هایی به وجود می آید.
با توجه به معنای جامعه شناختی« لفظ کودک را بر کسی می توان اطلاق کرد که و ظیفه اجتماعی بر دوش ندارد و کودک تا زمانی کودک است که موظف نیست.»
رشد سطح اقتصادی جوامع و به کارگیری ابزار جدید تولید که عملاً نیاز به نیروی کار انسانی را کاهش می دهد، موجب می شود که کودکان دیرتر از گذشته وارد بازار کار و قواعد بزرگسالانه آن شوند؛ به عبارت دیگر دیرتر موظف به انجام وظایف اجتماعی می شوند و در نتیجه می توانند کودکی کنند.
معنای این سخن به رسمیت شناختن دوران کودکی توسط جامعه ای است که کودک در آن زندگی می کند. حال جوامع مختلف با توجه به شرایط و به خصوص سطح رشد اقتصادی ویژه خود، این دوران را در شکلهای مختلف و با طول زمانی متفاوت می پذیرند.
اجتماعی شدن و دور زندگی
در میان موجودات زنده که امکان اینکه صاحب فرزند شوند فرزندهای انسانهای دارای کمترین قدرت و بیشترین وابستگی می باشند و می بایست توسط بزرگترهایشان مراقبت و حمایت شوند. می توان گفت که کودک انسان حداقل در چهار یا پنج سال اول زندگی نمی تواند بدون کمک زنده بماند.
«اجتماعی شدن فرایندی ست که طی آن کودک ناتوان به تدریج به شخصی خودآگاه، دانا و ورزیده در شیوه های فرهنگی که در آن متولد گردیده است تبدیل می شود.» اجتماعی شدن نوعی برنامه ریزی فرهنگی نیست که در آن کودک تأثیراتی را که با آنها برخورد می کند به طور انفعالی جذب نماید. حتی کودک نوزاد نیازها یا خواسته هایی دارد که بر رفتار کسانی که مسئول مراقبت از او هستند تأثیر می گذارد.
«اجتماعی شدن نسل های مختلف را به یکدیگر پیوند می دهد» به عنوان مثال تولد یک کودک زندگی افرادی را که مسئولیت پرورش او را بر عهده دارند تغییر می دهد. و در نتیجه می دهد. و در نتیجه خود آنها نیز فرایندهای یادگیری جدیدی را تجربه می کنند.
اگرچه فرایند یادگیری فرهنگی در دوران بچگی و اوایل کودکی شدیدتر از دوره های بعدی ست، یادگیری و سازگاری در سراسر دوره های زندگی ادامه می یابد. که البته اهمیت دوران کودکی در رشد و اجتماعی شدن بیشتر از دیگر دوران زندگی انسانهاست که با پی بردن به این موضوع امروزه جوامع با سرمایه گذاری بر روی آموزش کودکان سعی به بالا بردن سطح فرهنگ در اجتماع دارند.
منابع و مآخذ
۱ – شاه آبادی فراهانی ، محمدرضا، مقدمه ای بر ادبیات کودک بحثی در شناخت مفهوم دوران کودکی، نشر کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان، چاپ اول ۱۳۸۲، تهران
۲- شفرز، برنهارد، مبانی جامعه شناسی جوانان، ترجمه کرامت الله راسخ، نشر نی، چاپ دوم ۱۳۸۴. تهران
۳- گیدنز، آنتونی، جامعه شناسی، ترجمه منوچهر صبوری، نشر نی، چاپ چهارم، ۱۳۸۴، تهران
۴- ماهنامه، شادکامی و موفقیت.
