تحقیق قلم زنی ؛ شناسنامه ماندگار هنر ایرانی

تعداد صفحات: ۶۴ | قابل ویرایش

فهرست

عنوان                                                                                     صفحه

سابقه تاریخی قلمزنی…………………….. ۲

تکنیکها ………………………………. ۴

مواد مورد استفاده برای قلمزنی …………… ۴

هنر قلم زنی……………………………. ۵

وسایل و ابزار قلم زنی…………………….. ۶

شیوه های قلم زنی……………………….. ۷

گزارش ویژه هنر قلم زنی………………….. ۸

 منابع   ۱۸

سابقه تاریخی قلم زنی

هنر قلمزنی سابقه بس طولانی و قدیمی دارد . دلیل این ادعا اشیائی است که متعلق به هزاران سال پیش می باشند . پایداری فلز در شرایط مختلف باعث حفظ مدارک پیشینه قلمزنی شده است. سابقه تاریخی این هنر به (( سیت )) ها یا (( سکا )) ها باز میگردد. سیتها در حدود پنج تا هفت هزار سال پیش در قفقاز یا جنوب روسیه فعلی زندگی می کردند. آنها به احتمال زیاد از نژاد آریایی ها بودند. این قوم در هنر قلمزنی به بالاترین درجه از پیشرفت و ابداع رسید.

مواد و مصالحی که آنان بکار میبردند . عمدتا از طلا و نقره و برنز تشکیل می شد. در میان شاهکارهای سیتها می توان از طرحی نام برد که نشاندهنده دقت و ظرافت در کار آنهاست و آن پرداخت تصاویر شخصی میباشد که با انبر مشغول کشیدن دندان پیرمردی است.

در خطوط چهره پیرمرد حالات درد به خوبی نمایان است .شگفت آنکه این طرح قلم زنی بر روی سطحی به اندازه یک بند انگشت اجرا شده است .از نمونه بارز دیگری نیز می توان نام برد .که عبارتست از سینه ریزی که روی سطح هر سکه آن یک صحنه از زندگی به معنای دقیق نقل شده ، مثلا زنی که مشغول دوشیدن گوسفند است .به طور کلی آنان با فرو بردن و برجسته کردن سطح فلزات حالات آدمی را نشان می دادند.

از دیگر نمونه های قلم زنی باید از برنزهای لرستان نام برد .که متعلق به سه هزارسال پیش هستند. و از لحاظ کیفی رقیبی جدی برای سیتها محسوب می شوند .به عنوان نمونه می توان برنزی را مثال زد که به شکل دو مرغابی نزدیک به هم که گردنهایشان در یکدیگر پیچیده شده قلمزنی کرده اند.

تکنیکها

حال لازم است اشاره به تکنیک بعضی از دوران هنر قلم زنی داشته باشیم. در زمان سیتها امر مهم این بوده است که کاملا یکپارچه باشد . فرق عمده تکنیک ساسانیان و سیتها این است که در هنر ساسانیان فقط فرورفتگی و برجسته کاری نمایان است و صور و خطوط آن حالت دقیق ندارند . حال آنکه در هنر سیتها حالت صورت و چهره کاملا دقیق است.

در تکنیک سلجوقیان به طرحهای متنوعی بر می خوریم و به تبع آن شیار و خراش زیاد است . هنرمندان فلزکار سلجوقی گاهی چند فلز مختلف را در هم جاگذاری می کرده اند که به آن ترصیع می گویند و گاهی تصاویری از مینیاتور را با قلمزنی ایجاد می کرده اند . البته در دوره ساسانیان هم هنرمند دو یا چند فلز را با هم بکار می برده است. اما پیدایش شیوه ترصیع در فلزکاری را به سلجوقیان نسبت می دهند این شیوه در دوره صفویان به اوج می رسد.

در تکنیک صفویان از طرحهای قالی نظیر ختانی . اسلیمی .و لچک و ترنج نیز استفاده به عمل می آمده است . همچنین از روش مشبک سازی و برجسته کاری فلز بهره می گرفتند.

در این قسمت چون بحث ما بر تکنیک متمرکز است الزاما در مورد تفاوت قلم زنی و قلمکاری نیز توضیحی مختصر داده می شود . قلمکاری نوعی چاپ روی پارچه است در حالی که قلمزنی ، نوعی کنده کاری و برجسته کاری روی اوراق فلزی است و قدمت قلمزنی به پیش از شناختن فلز توسط انسان میرسد . کنده کاری روی سنگها ، گواهی آشکار بر این مدعاست.

هنر قلم زنی

قلم زنی هنر تزئین و ایجاد نقش روی فلز به وسیله انواع قلم ها، با استفاده از چکش است. هنر تزئین فلزات در ایران قدمت سه هزار ساله دارد. کاوش های باستانشناسی در نقاط تاریخی ایران از جمله بمپور، شهداد، تل ابلیس، تپه سیلک و تپه زاغه نشان می دهد که ایرانیان از حدود هفت هزار سال پیش با ساخت اشیای فلزی ، به ویژه اشیای مسی آشنا بوده اند. ظروف ساده ای چون کاسه و اشیای فلزی نظیر خنجر که با کوبیدن قطعه ای سنگ بر روی صفحه مسی و شکل دادن آن ساخته می شد.

پس از کشف فلزات دیگر و آلیاژی چون مفرغ، تحول و تنوع بسیاری در ساخت آثار فلزی پدید آمد. آثار مفرغی بدست آمده در لرستان مربوط به عصر مفرغ (سه هزار سال قبل از میلاد ) می باشد. با تشکیل حکومت هخامنشی هنر فلز کاری تحول یافته و جایگاه ویژه ای در صنعت این دوره پیدا کرد.

ساخت اشیاء از فلزات مختلف مانند مفرغ، طلا، نقره و آهن و تزئین و منقوش ساختن آن رواج یافت. هنر فلزکاری در دوره ساسانی، هنری درباری بود که هنر مردمی را نیز تحت تاثیر خود قرار داده بود.

شیوه های قلم زنی

از شیوه هائی که در قلم زنی به کار می رود می توان موارد ذیل را نام برد.:

▪ شیوه عکسی :

با ایجاد سایه و خط در زمینه موضوع را نشان می دهند. هیچ گونه اختلاف سطحی بین موضوع و زمینه مشاهده نمی شود.

▪ شیوه زمینه پر:

همان گونه که از نام بر می آید با ایجاد بافت در زمینه طرح اصلی را نشان می دهنددر این نوع نیز اختلاف سطح بین زمینه و طرح وجود ندارد.

▪ شیوه منبت:

هنرمند با ایجاد حداکثر دو سانتی متر اختلاف سطح بین موضوع و زمینه روی فلز ایجاد نقش می کند.
▪ شیوه برجسته :

اختلاف سطح بین موضوع و زمینه بسیار زیادتر از منبت است و هنرمند برای آن که بتواند بدون اشکال آنرا انجام دهد از دو جهت یعنی از پشت و رو به فلز ضربه می زند.