تعداد صفحات: ۵۳ | قابل ویرایش
فهرست مطالب
فصل اول
مقدمه پژوهش …………………………………………………………………………. ۵
فصل دوم
پیشینه پژوهش ………………………………………………………………………….۱۱
فصل سوم
روش یا متدولوژی پژوهش ………………………………………………………..۴۶
فصل چهارم
یافته های پژوهش ……………………………………………………………….. ۴۸
فصل پنجم
تفسیر و استنتاج پژوهش………………………………………………………… ۶۵
پرسشنامه…………………………………………………………………………………………. ۶۶
منابع و ماخذ…………………………………………………………………………………………….۶۷
مقدمه
مشارکت سیاسی در بین دانشجویان از جمله مسائلی است که توجه اساتید و بزرگان و دانشگاهیان را به خود جلب کرده است.
سیاست بین دانشجویان نقش کمرنگ تری نسبت به سایر مسائل دارد، که برنامه ریزان درسی دانشگاهها باید تجدید نظری در مورد آن داشته باشند، یعنی با بیشتر و پر رنگ تر کردن نقش سیاست و جامعه شناسی سیاسی دانشجویان را بیشتر با این مسئله و موضوع مهم اجتماعی آشنا کنند.
در قسمتهای بعدی به طور مفصل به این موضوعات می پردازیم.
بیان مسئله
– آیا عوامل اجتماعی مثل موقعیت اجتماعی ، محل سکونت ، میزان تحصیلات اطرافیان و عوامل فردی مثل درآمد ، میزان تحصیلات خود فرد بر مشارکت سیاسی دانشجو تاثیر دارد یا خیر؟
– آیا در خانواده های مذهبی میزان مشارکت سیاسی بیشتر از سایر خانوادهها است یا خیر، یعنی انجام مراسم مذهبی می تواند فرزندان خود را به سمت سیاست سوق بدهد؟
– رسانه های جمعی تا چه حد در سیاسی کردن دانشجویان موثر بوده؟
– آیا رسانه ها می توانند با برنامه های سیاسی میزان توجه دانشجویان را به مشارکت سیاسی بیشتر کنند؟
باید دید علی رغم تلاش صداو سیما خود دانشجو علاقه ای به این برنامه ها نشان می دهد یا خیر؟
– آیا رسانه میتواند در انتخابات و کاندیداهایی که می خواهند انتخاب کنند تاثیر می گذارد ؟
می خواهیم بدانیم آیا دانشگاه تدابیری برای این موضوع اندیشیده است ؟
– آیا می توان درسی به نام جامعه شناسی سیاسی و سیاست و مشارکت سیاسی را در بین دروس گنجاند یا خیر؟
اگر این دروس هست چقدر دانشجو به آن اهمیت می دهد؟
آیا به مطالب این دروس توجه میکنند یا خیر؟
– آیا در رابطه با سیاست با خانواده و دوستان خود بحثی می کنند؟
جامعه شناسی و علم سیاست
جامعه شناسی مطالعه رفتار انسان در زمینه اجتماعی است . اصطلاح جامعه شناسی را “اگوست کنت” که یکی از بنیان گذاران این رشته است وضع کرده . هم کنت و هم هربرت اسپنسر(۱۸۲۰-۱۹۰۳)یکی دیگر از بنیان گذاران جامعه شناسی تاکید کرده اند که جامعه واحد اصلی تحلیل جامعه شناختی است.
از دیگر نظریه پردازان این رشته می توان به کارل مارکس – امیل دورکیم –ماکس وبر نام برد. هر سه این افراد سهم عمده ای هم از جهت نظری و تجربی در پیدایش و توسعه جامعه شناسی داشته اند.
مارکس(۱۸۱۸-۱۸۸۳) دانشمندی صاحب نظر در چند رشته از قبیل تاریخ- فلسفه سیاسی- اقتصاد وابسته فعالانه در سیاست شرکت داشت. کاوشها و نظریه های وی دربارهرابطه بین سیاست – اقتصاد و جامعه که او ناخواسته نام خود را به آنها داده دلیلی گویا بر سهمی است که او در پیشرفت جامعه شناسی داشته است.
پیدایش و گسترش جامعه شناسی سیاسی
همه رشته ها و موضوعات رشته های فرعی یا حوزه های تخصصی تر مطالعه و تحقیق خود را ایجاد می کنند. اما جامعه شناسی سیاسی در حالی که از این جهت منحصر به فرد نیست،می کوشد دو علم اجتماعی مهم را زیر سیطره خود در آورد.
اساسا جامعه شناسی سیاسی می کوشد پیوندهای میان سیاست و جامعه را مطالعه کند و با تحلیل رابطه بین ساختارهای اجتماعی و سیاسی بین رفتار های اجتماعی و سیاسی سیاست را در زمینه اجتماعی آن قرار دهد ،بدینسان جامعه شناسی سیاسی آن چیزی است که جیووانی سارتوری (۱۹۶۹-ص۱۹) آن را یک “دورگه میان رشته ای” نامیده است. بدین گونه جامعه شناسی سیاسی از هر دو رشته ای که می کوشید آنها را از سیطره خود درآورد بسیار سود می جوید.
اما با در نظر گرفتن تاریخ پیدایش و توسعه هر یک از آنها بگوییم که دو فردی که بیش از همه حق دارند بنیاد گذار جامعه شناسی باشند ارتباط نزدیکتری با جامعه شناسی داشته تا با علم سیاست . بدون تردید آنها کارل مارکس و ماکس وبر هستند که هر دو معتقدند سیاست گونه ای گریز ناپذیر ریشه در جامعه دارد.
آینده جامعه شناسی سیاسی
جامعه شناسی سیاسی می کوشد رابطه بین پدیده های اجتماعی و سیاسی را تبیین کند و سیاست را در زمینه اجتماعی آن قرار دهد. جامعه شناسی سیاسی به منزله یک حوزه مطالعه میان رشته ای از شالوده هایی که به گونه ای متناوب و اتفاقی توسط مارکس و وبر بنیاد شده و در حالی که دستاوردهای بسیاری داشته است هنوز کارهای زیادی باقی است که باید انجام شود.
همه کسانی که به توسعه جامعه شناسی کمک کردهاند لزوما نمی خواهند خود را جامعه شناس سیاسی توصیف کنند اما آنچه مهمتر است شناخت اهمیت کار آنها برای کسانی است که علایقشان دقیقا در محدوده جامعه شناسی سیاسی قرار می گیرد ،چرا که این گروه اخیر نه تنها به طور گسترده از کار جامعه شناسان و دانشمندان سیاسی بلکه همچنین بسیاری از رشته های دیگر و به ویژه تاریخ و فلسفه و اقتصاد و روانشناسی و مطالعه ارتباطات استفاده می شود.
منابع و ماخذ
۱- حسین بشیریه ،موانع توسعه سیاسی در ایران ،چاپ ۱۳۷۹
۲- بخشی از متن برگرفته از پایان نامه
۳- عبدالعلی قوام ،نقد نظریه های نوسازی و توسعه سیاسی ،تهران ،چاپ ۱۳۷۴
۴- مایکل راش ، ترجمه منوچهر صبوری ، جامعه و سیاست ،قم ، مهر،فروردین ۱۳۷۳،چاپ اول
